Anne gibisi var mı?

Annelerin kıymetini, gerçekten biliyor muyuz? Ya da ne kadar biliyoruz, ne kadar farkındayız? Bazen, bazı gençlerin annelerine olan davranışları dikkatimi çekiyor, üzülmeden edemiyorum. Gençlik ne hale gelmiş böyle diye düşünüyorum hep. Sanki bir arkadaşı, sanki bir yaşıtıymış gibi küfür edenler, of bile dememesi gerektiğini bildiği halde sesini yükseltip hakaret edenler, anneleri bir işi yapmasını istediklerinde ayak diretenler, hatta bazen sırf kendi hayatlarına aldıkları insan mutlu olsun diye annelerini üzen insanlar görüyorum. 

Hayatınızın belli bir alanına kadar, hayatınıza asla dahil olmamış bir kişi, nasıl annenizden daha değerli olabilir ki, diye sormak istiyorum. Nasıl olabilir? 

Bir erkek ya da bir kadın, nasıl annenizden daha kıymetli olabilir? Bunu nasıl normalleştirebilirsiniz? Hayret ediyorum. 

Yüzü gülsün, canı sıkılmasın, endişe etmesin, yorulmasın, yıpranmasın, tırnağına taş bile değmesin diye çaba harcamaları gereken yerde, bambaşka uğraşlar içinde olan insanları fark ediyorum. Kokusu, varlığı, hatta gölgesinin bile çok değerli olması gerekirken, nazınız geçiyor diye annelerinize olan bencilce davranışlarınıza tahammül edemiyorum.  Kendinize gelmeniz, hayatta asla yerinin dolamayacağı bir insanın, annenizin farkına varmanız gerekiyor. Onu el üstünde tutmanız, kalbini kırmamanız gerekiyor. Canınız gibi korumanız gerekiyor onu. Çünkü o bunu hak ediyor, daha fazlasını hak ediyor. Kötü bir kelimeyi onların yüzüne söylemeye nasıl cesaret edebiliyorsunuz? Nasıl kalbiniz acımıyor? 

Bu duruma o kadar çok üzülüyorum ki. Annelerinin yokluğunun acısıyla hayata tutunmaya çalışan insanları gördüğümde daha da çok üzülüyorum çünkü annesinin kıymetini bilebilecek insanlar, annelerinin yokluğuyla üzülürken, annesinin varlığını önemsemeyen insanlar onların varlığının ne kadar kıymetli olduğunun farkında bile değiller! 

Lütfen, yapmayın. Annenizin kıymetini bilin. Babanızı söylemiyorum bile! Daha çok annelere yapılan bu tutumları gördüğüm için, bu yazıyı yazmak ve bu durumdan bahsetmek istedim. Kalbimizde ne varsa, dışarıya onu yansıtıyoruz sanırım. Kalbinizi iyileştirmeniz dileğiyle. 

Devamını Oku »

Bir Gün Değil, Her Gün Anne!

Bugün olduğumuz kişi ile yaşam üzerinde bir birey gibi davranabiliyorsak, sanırım bu, bizim için birçok zorluğa göğüs gererek, yaşamamız için çabalayan annelerimiz sayesindedir. Onların hakkı böyle yalnızca bir günde ödenmez. Hatta onların hakkını ödemek imkansız gibi. Yaşadıkları, nefes aldıkları sürece onlar için ne yaparsak yapalım yeterli olmayacaktır.

 

Bilhassa kendi annem için ben öyle düşünüyorum. Onun hakkını hiçbir zaman ödeyemem. Bu yüzden onu mutlu etmek için her şeyi yapmaya çalışıyorum. Yüzünde oluşturduğum gülümseme beni de mutlu ediyor. Sırf gülsün diye türlü şeyler yapıyorum, ona en sevdiği şeyleri alıyorum, en sevdiği tatlıları, yemekleri yapıyorum. Çiçeklere bayılan bir kadın ve bu yüzden onu çiçeklerle donatıyorum. 

Bu yıl anneler günü pandemi nedeniyle tam kapanma gününe denk geldi, bu yüzden ona çok istediği çiçeği alamadım fakat kapanma bittiğinde yapacağım ilk iş bu olacak. Şimdiden nasıl mutlu olacağını düşündükçe yerimde duramıyorum. 

Canı yandığında ya da bir şeye canı sıkıldığında, onun için çırpınıyorum. Hep gülsün, hep mutlu olsun istiyorum. Mümkünse hep yanımda olsun. O yüzden bir adama kapılıp da onu terk etme düşüncesi katlanılmaz bir düşünce gibi geliyor, bunu hak eden bir adam kesinlikle yok ayrıca ve en önemlisi bir insan annesinden nasıl ayrılabilir ki? 

Sabah uyandığında onu görmeden nasıl yapabilir? Hayatta ve iyiyse onu görmediği bir günü nasıl geçirebilir? Onun yaptığı bir yemeği yemeden nasıl karnı doyabilir? Anlamlı olmaz ki. 

Bu sebepten annesine saygısızlık yapan insanları gördüğüm zaman deliriyorum. Kıymetli annelerini kaybeden insanlar aklıma geliyor ve üzülüyorum. Sevgili annesini kaybeden bir arkadaşım bana, "Anneleriyle alay eden insanları görüyorum üzülüyorum, ulan anneniz hayatta, arkanızı topluyor, size yemek yapıyor, hep yanınızda bakın benim annem yok, daha ne istiyorsunuz demek geliyor içimden ancak susuyorum Esra." demişti. Hiç unutamıyorum. Anneniz hayatta ve sizinleyse neden kıymetini bilmiyor, onu üzüyorsunuz? Bunu yapmayın... onu kırmayın, onun ayaklarının altını öpün, ben öyle yapıyorum. 

Onun sağlığı ve mutluluğu için elinizden ne geliyorsa yapın. Anne ve babanız sizin bu dünyada var olma nedeniniz. Dilerim aileniz hep sizinle olur. 

Anne ve babalarını kaybeden insanlara saygılarımı sunuyorum. Rahmet onlarla olsun. 

Devamını Oku »