Aklım bulanık

Birkaç gündür babamın pek tadı yok. Bu durum bana, birlikte en son acilde sabahladığımız zamanı hatırlattı, zor bir gündü. 
Acilde beklerken, yürüyerek göğsünü tutan, ağrıdan inleyen bir adam girmişti içeriye. Zaten gergin, üzüntülü, uykusuzdum ve açıkçası güçlükle ayakta duruyordum. Onu öyle görünce anında kalp krizi geçirdiğini anladım. O gün gece üçte girdik acile ve sabah yedide çıktık. Yapılan tedavi işe yaramadı ve eğitim araştırma hastanesine gitmek zorunda kaldık, meğerse bir kriz geçiriyormuş babam. Her neyse... 

Biz acilde beklerken gelen o adamın kimliğini istediler önce ve yakını olup olmadığını sordular. Tek başına gelmişti, üstelik son on beş gündür de çok stresli günler geçirmiş. Ben babamın yanındayken, onun yanında kimsesinin olmamasına üzülmüştüm. Tansiyonunu ölçtüler ve nabzı da tansiyonu da çok ama çok yüksekti. Eğitim hastanesinde babama yapılan işlemleri bildiğim için, bu hastaya da aynısını yapılmasını bekledim ama hiçbir gelişme göremedim. Adam her an ölecekmiş gibi bağıra bağıra göğsünü tutuyordu, ölür diye çok korktum. 

Biz o gün, acilden çıkıp eğitim hastanesine gittik ama benim aklım hala o adamda kaldı. Acaba iyi mi? Kalp krizi mi geçiriyordu? Yaşıyor mu? hala o adamı düşünüyorum. Hiç aklımdan çıkmıyor desem yeridir, özellikle şu son birkaç gündür daha çok düşünüyorum. Kalp, insanı öyle çok yoruyor ki. Acaba onu yoran biz miyiz, bilmiyorum. Herkese sağlık ve şifa diliyorum.