Bazı rüyalar öyle güzel ki...

Bu sabah, rüyamda rahmetli anneannemi gördüm. Uzun zamandır rüyalarıma girmiyordu, nasıl özlemişim, nasıl özlemişim! 💖
Bazı insanlar neden ölür ki? diye düşündüğüm insanlardandı o. Anneanne demek, anne demek benim için. Ve anneannem çok kıymetliydi. 
Anneannemin çiçek bahçeleri vardı o yaşarken. Boyunu geçen çiçekler... onun boyu kısacıktı çünkü, ne tatlıydı. Yukarıdaki fotoğrafta da görüyorsunuz zaten. Rüyamda ise bana çiçek toplayıp veriyordu, her çiçeği nasıl ekeceğimi, ona nasıl bakacağımı anlatıyordu. Rüyamdaki ev başkaydı, küçük, ahşap tatlı bir evdi ve anneannem orada tek başına yaşıyordu. Vedalaşırken de ona sıkı sıkı sarılıp anneanne diye ağladım. Sanki onun öldüğünü biliyormuşum da, ona veda ediyormuşum gibiydi. 😔 Hayrolsun... 🙏

Onunla geçirdiğim vakitleri hatırlıyorum, ne güzel günlerdi. Bana nasıl gülümserdi. O yatalakken lazımlığını temizliyorum diye nasıl utanırdı benden. Babam eliyle ona yemek yedirirdi. Her gittiğimde bana mutlaka harçlık verirdi. :) Bazen ben isterdim ondan, hiç yok demez elini hemen cebine atardı para vermek için. Onlara kalmaya gittiğimde engelli teyzemle beraber beni yıkarlar, saçlarımı tararlar, karnımı doyururlar, ne istersem yaparlardı. O günlerin tatlı anıları, içimi ateş gibi yakar hala. Çok ama çok küçük olsam da, hepsi zihnimin köşelerinde dans eder alevler gibi. Zamanda geriye gidebilmek, ya da istediğimiz an, istediğimiz anıları izleyebilmek mümkün olsaydı keşke. 

Hayatınızda böyle kıymet verdiğiniz bir büyüğünüz var ise, her zaman kıymetini bilin. Ben dedelerimin ve anneannemin yokluğunu kalbimin en derinlerinde hissediyorum. Keşke ölmeselerdi ve bu yaşımda bile onların dizinin dibinden ayrılmasaydım. Çok özledim. Rüyalar da olmasa onlara nasıl sarılırdım?