Bazen öyle yoruluyorum ki, öyle bıkıyorum ki kendimden. Kendimle baş başa kalmak gelmiyor içimden. Keşke her detaya bu kadar önem vermeseydim, her detay yılan gibi beni sokmasaydı ya da ruhumu kemirmeseydi fark ettiğimde. Ruhum yorulmasaydı bu kadar insanlar yüzünden. Kafam karışmasaydı sonu olmayan saçma sapan şeyler için. Bir cümlenin beni yerle bir etmesine izin vermeseydim bu kadar ya da bir düş hayal ederken bu kadar korkmasaydım gerçekleşmeyecek diye. Bir insan kendinden kaçtıkça kendine döner mi hep?
Bir insan yoruldukça daha da yorulmak ister mi? Öyle karışık, öyle darmadağınım ki, göğsümün huzurla attığı zamanların geleceğine dair inancımı kaybediyorum bazen. Bazen, sabah namazlarından sonra ettiğim dualarda duraksıyorum, susuyorum, öylece bakıyorum sokak lambasının aydınlattığı odadaki gölgelere. Kalbimde, köşede bir yerlerde baş kaldıran hisleri en derine, belki de hiç geri gelmemek üzere gömmek istiyorum. Çünkü biliyorum, ben ihtimallerin çok uzağında bir yerdeyim, hiçlikteyim. Gülümse.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder