Zamanınızı bekleyin...

Ben haksızlığa gelemeyen bir insanım, sorsak her insan böyledir ama hayır, her insan böyle değildir. Çoğu insan sakin bir şekilde hayatına devam eder. Benimse içimde bir yerde, usul usul kemirir, yer ve bitirir beni yapılan haksızlık. Asla ama asla affedemem. İnsanlardan o kadar soğudum ki, hoşgörülü olmak, mecburi de olsa muhatap olmak, beni öldürüyor. Tahammül sınırlarımı zorladıkça, kendimden tiksinir hale geliyorum. 

Nankörlere asla katlanamıyorum. Nefret ediyorum nankörlerden. Söylediği sözün arkasında durmayan insanlardan da nefret ediyorum. Gerçekten yüreğiyle yaşayan insanların varlığı bu kadar az mı bu dünyada? Kalbiyle yaşayanların? Hakkıyla yaşayanların? Dürüstlükle yaşayanların? Bugün bu yaşımda hala hayret edebiliyorum bu duruma çünkü içimdeki bir parça umut asla bitmiyor insanlığa karşı. Ama aptal olmamak lazım. O kadar öfkeliyim ki şu an... o kadar kızgınım ki... o kadar, o kadar nefret ediyorum ki.... anlatamam asla. On bin kelime de yazsam, asla ve asla tam olarak anlatamam. Ben sükunetiyle, sakinliğiyle bilinen bir insanım. Son raddeye gelsem de patlamamak için direnirim. Ama dünyada öyle insanlar var ki, hayret edersiniz. Hayret edersiniz. Samimi söylüyorum, şeytana bile pabucunu ters giydirebilecek öyle insanlar var ki, ölürsünüz şaşkınlıktan. 

Ancak Allah'a havale ediyorum. İnancıma sığınarak Allah'a havale ediyorum. Çünkü Allah, hakkıyla, bilen, işiten ve görendir. Şimdi sakin olma zamanı... elbet bir gün konuşma sırası bana gelecek.