Seni Düşünüyorum

Çoğu zaman gözlerimi kapattığımda, özellikle simsiyah bir gökyüzünün altındaysam, seni düşünüyorum. 

Yıldızlar varsa ve umutlarım en az onlar kadar parlıyorsa, seni düşünüyorum. 

Bazı günler uyandığımda, bazı günlerse hiç uyuyamadığımda, seni düşünüyorum. 

Seni tanımak çok kolay, bazen bir kelime bazense bir gülümseme... düşünmek zor oysa. 

Henüz çok yorgunken uzandığımda, kirpiklerim titreşerek kapanırken, tam o kısacık arada...seni düşünüyorum. 

Yoruluyorum düşünürken, kızıyorum, zorlanıyorum... 

Hatta bıkıyorum bazen. Bunalıyorum. 

Fakat bazen, bazen yalnızca gerçeği dilerken buluyorum kendimi, gerçeği görmek isterken. Sanki başka türlüsü mümkünmüş gibi görünen bir gerçeği. 

Mümkün olmayan, olamayan bir gerçeği. Ancak ben, inancımı kaybettim. Sevmenin, sevilebilme ihtimalinin verdiği inancı, kaybettim. 

Günün birinde, belki saçlarımda hala siyah teller varken, aşık olur ve sonra da sevişirim. Belki günün birinde, seni düşünmekten vazgeçer ve gençleşirim yeniden. Gökyüzünün altındayken sessizce oturur ve seni düşünmemenin verdiği keyifi güderim. 

Hazır o gün gelmişken, belki bir şiir yazar ve eski bene hediye ederim. Uğurlarım eski beni...inanan, umut eden, belki inanarak aptallık eden o eski beni. Konuşurum arkasından, yüzüne söyleyemediklerimi... 

Hayat öyle kısa ki, bir gün hiç olmadığımda, artık hiç umut etmediğimde ya da sevmediğimde, anlatacak bir hikayem kalmadığında, sonsuzluğu minnetle beklemediğimde ama korka korka, cesur görünürken ama aslında yalnızca bir korkakken savaşabilmeyi bıraktığımda, kelimeler...kelimelerim bir iz olarak kalacak. İz. İzler silinmeyecek asla. O yüzden günün birinde gerçekten olmadığımda, belki gülümseyerek, belki üzülerek, belki de unutarak yok edersin beni. 

Ben hala seni düşünürken tabii....

E.