Ne garip bir aileyiz yahu!

Evde benim hasta olmama kimse alışık değil, bunu normal karşılayamıyorlar asla. Özellikle babamdan son zamanlarda epey azar işitiyorum, açıkçası bu bana komik geliyor çünkü insan kaç yaşında olursa olsun kendisini küçük bir çocukmuş gibi hissediyor. 

Bugün öğlen babamdan bir telefon aldım. Sabah yine kusuyordun doktora gidelim mi yine? diyordu. Baba sen neyden bahsediyorsun dedim. Önceki akşamki halim gözünün önünden gitmiyormuş. Yahu üşütmüşüm bu gayet olabilen bir şey dedim. Tabii gelde ikna edebilirsen et... hiç faydası yok. 

Sanırım beni hiç hastalanmayan, hiç yorulmayan bir insan olarak görmeye alışmışlar. Başım ağrıyor olsa bile yanlarında gülümsemeye çalışıyorum çünkü gerçekten korkmaya başladılar. Allah korusun elbette, beterin beteri var ancak bu kadar da olmamak lazım.

Tabii durumu fırsata çevirmeyi de iyi biliyorum, saçlarımda beyazlar çıktı sizinle ilgilenmekten, siz iyi olun, sigarayı bırakın, sağlıklı yaşayın ben de hasta olmayayım diyorum. Örneğin ilacının birisi bitmek üzere, kardiyoloji doktorunu görmemiz gerekiyor, adam boşver içmeyeyim ya diyor kendi kendine. Gel de sinirlenme, strese girme, hasta olma işte! Halledicez bu konuyu sıkıntı yok inşallah evde herkes kendi sağlığına bir diğerininki kadar dikkat etmiyor, ona kızıyorum. Ne garip bir aileyiz bilmiyorum ki.  

Bir de eğer rahatsızlıklarımı saklıyorsam diye azar işitiyorum. İnsan olduğumu unutmayın diyorum her zaman, ben sıradan, normal bir insanım, her şey olabilir, başıma her şey gelebilir... 
Esra gayet normal birisi, çok şey bildiği de yok, çok iyi bir insan da değil, çok akıllı da değil, çok muhteşem de değil vs. vs. vs. bunu bilmek lazım. Aslında deli birisi Esra. Yarın bir gün Allah korusun çok daha büyük bir sağlık sorunum olsa, hepsi kalpten gidecek diye korkuyorum. Garibiz garip. Hakkımızda hayırlısı.