Bazen kendi kendime insanların fedakarlıkları, iyilikleri, iyi niyetleri suiistimal edişlerini gördüğün halde, neden hala devam ediyorsun diye sorarım. Hem de hiç hak etmedikleri halde, neden iyi olmak için çabalıyorsun derim.
Her zaman doğru bildiğim, iyi hissettiğim şeyleri yapmaya devam edeceğimi biliyorum elbette, suiistimal edilse bile, ancak yine de kırıcı olabiliyor bazı şeyler. Bilgelik yorucu bir şey. Bilmek gerçekten yoruyor insanı. Bazen gülüyorum öylece ama bu keyifli bir gülücük olmuyor nedense. Bilmenin ve yapılanı görmenin hissettirdiği keyifsiz bir gülümseme bu. Özellikle hiç beklemediğin birisi yaptığında bunu... tuhaf hayat gerçekten. İnsan her şeyi beklemeli bu hayatta... kimseye de körü körüne inanıp güvenmemeli. Hah bir de ulaşılmaz olmalı her zaman. Mesafe koymalı... yalnızca kendisi için. Çünkü bilgelik yoruyor insanı. Cehalet güzel şey, dünyadan bihaber yaşamak güzel şey. Bahçemdeki masada yayılarak uyuyan kedilerimin yerinde olmak isterdim. Bu iyidir dediğin bir insanın bile sizi hayal kırıklığına uğratması ve bunu en derininizde hissedecek kadar insan olmak yorucu çünkü. İnsanların davranışlarına asla alışamayacağım. Asla.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder