2015'e ait bir yazı. Yine bir gün bahçede otururken dalmış gitmişim falan filan. Kitabın köşelerine bırakmışım bir şeyler. Yıldızlı, parlak bir geceydi herhalde. Uzun uzun izlediğimi hatırlıyorum. Yalnız ne dökülesim varmış anlamadım ben de. Bazen böyle oluyor... boş bir kağıt parçasının yanında bir de tükenmez ince uçlu bir kalem bulursam ben düşünmeden dökülüyor parmaklarımdan kelimeler.
Kalemim gerçekten ince uçlu olmalı ama... hayatım boyunca asla kalın uçlu kalemle rahat edemedim. Bu yüzden yazın ne kadar küçük derlerdi hep.
Kelimeler ömrüm boyunca yegane dostlarım olacak sanırsam. Ne büyük lütuf gerçekten. En çok bir insana dökülmek istediğimde, kağıt kağıt karalamak istiyorum bir şeyleri. Kafamın içinde kelime fırtınası var sanki... duygular, düşünceler uçuruyor hepsini, savuruyor oradan oraya. Galiba ölünce anlatmak istediklerim bitecek nihayet. Hayırlısı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder