Sonuçlara ihtiyaç duyuyor insan

Hayatım boyunca, küçükken bile, belki, kendimi bilmezken bile sonuçlara ihtiyaç duydum. Neticeler olmalıydı hayatta, çünkü belirsizlikler insanı yoruyor. Önceleri bu durumu çok sorgulardım, sorgularım isyan derecesindeydi belki de. Neden? diyordum. Nasıl? Ne önemi var? Niçin böyle? O kadar çok sorularım vardı ki cevapsız kalan, başta bununla baş etmek güçtü. Cevap alamadıkça hırçınlaşıyordum, agresif, soğuk bir insan oluyordum.. zaman zaman hala öyleyim fakat sonra bunun da bir sonu olmadığını fark ettim. Bir sonu olmasını umdukça, sondan ne kadar uzaklaştığımı anladım. Bir son arzuladıkça, bir netice bekledikçe yıpranıyor insan. Konu ne olursa olsun bu durum böyle. 

Sonuçlar olmalı hayatta. Öyle değil mi sizce de? Yarım kalan, cevapsız kalan, anlamı bile olmayan birçok şey var ki, hayret ediyorum. Üzeri örtülü bir şey kalmamalı sanki, bir neden, bir sonuç, bir netice olmalı. Hiç değilse bir anlam. Bu durumla baş etmek güç olsa da, artık kabullenebiliyorum fakat bazen öyle durumlar oluyor ki, o agresif hallerim nüksediyor yine. İsyan etmiyorum elbette ama bazen umutsuzca sorularıma cevap arıyorum... Kafam öyle karışık ki... toparlamanın bi yolunu bulacağız artık.