Kıymetliler

Babamla ben hastanede iken bize 3 gün boyunca eşlik eden yaşlı-tatlı bir çift vardı. Onlardan şuradaki yazımda da bahsetmiştim. Onları unutmam mümkün değil, dolayısıyla arada arayıp hatırlarını soruyorum. 

Fakat son aramamın üzerinden bir aydan fazla bir zaman geçmişti, nedense eğer ararsam ve teyze bana amcanın öldüğünü söylerse ne yaparım diye düşünüp duruyordum. Bir akrabamın başına bu durum gelmiş, aklına düştüğü bir tanıdığını aramış ve öldüğünü öğrenmiş. Durduk yerde canım sıkıldı demişti...

Eğer amca da ölmüş olsaydı çok üzülürdüm ama onları merak ettiğim için de dayanamadım ve bayramda aradım. Unutulmamışım. Unutmadığım için de çok mutlu oldular, sevinci sesine yansımıştı. Bir insanın sesini duymak, bütün duygularını sesinden almak gibisi yok. Teyze ve bütün çocukları virüse yakalanmış, sadece amcaya bir şey olmamış. Buna o kadar sevindim ve o kadar güldüm ki!  :) 

Hastanede bile amca virüsü pek umursamayan, maskeden rahatsız olup sürekli çıkaran birisiydi. Huysuz ve aksi, ama tatlı. 85 ve civarı yaşındaki insanlara kızamıyorsunuz kesinlikle. Üzerlerindeki o çocukluk ifadesi çok dokunuyor insana.  Hallerini hatırlarını sormak çok iyi geldi, amcanın ve teyzenin iyi olduğunu bilmek de. Hayat öyle acayip ki, yalnızca 3 gün birlikte vakit geçirdiğiniz insanlar aklınızın ve kalbinizin bir köşesinde oluyor her zaman. 

Bu yazıları bile yıllar sonra tekrar okuduğumda her şeyi ayrıntısına kadar hatırlamak için yazıyorum. Büyüklerin kıymetini bilmek gerek. Onların dualarını, iyi dileklerini almak ve onları mutlu etmek gerek. 

Sonrasında kendi kalbinizin nasıl da güzelleştiğini fark edeceksiniz. 

İyi bayramlar.