Karmaşık

...

En son böyle olduğumda sanırım bir şekilde düzeltebilmiştim kendimi. İnsan çok garip bir varlık. Çözülmesi güç, anlaşılması zor bir bulmaca gibi. Bir insanı tanıdığınızı düşünürsünüz ama yanılabilirsiniz... o yanılma payı dediğimiz şey bütün düğümlerin kilit noktası aslında. Belirsizlik. Muamma. Olasılıklar. Duygularla verilen kararlar. Mantığın çok az dahil olduğu şeyler. 

Üzerine düşündüğüm zaman kendimle yüzleşmek biraz güç oluyor. Yüzleşince ne oluyor? Bunu hep merak ediyorum. Buna kesin bir cevap da veremiyorum. Yüzleşince ne oluyor? Gerçekten, ne olabilir? 

Garip bir şekilde kaçmak daha iyi geliyor. İnanmak ile ilgili yazımda, kaçmamak gerektiğini söylemiştim evet ama, bazen kaçmak tek çözüm gibi maalesef. 
Kendime şu soruyu soruyorum: Ya yanılıyorsan? 

Gerçekten de ya yanılıyorsam? Ya gördüğüm, bildiğim, düşündüğüm gibi değilse hiçbir şey? Ya ben bütün bunları kendi kafamda kurguluyorsam? 
Ya yazarlıkla bilenmiş beynim, kendi senaryosunu oluşturuyorsa? Bilemem. Nasıl bilebilirim? Zaman yanılgısına yayılmış bir şekilde bekliyor ve ölçüyorum. Ama ya bir karar vermem gerekiyorsa? 

Sanırım bu konuda sevgili dostumun söylediği şeye uyacağım. Onun tavsiyesini dinleyecek ve bekleyeceğim. Kendime koyduğum öyle büyük duvarlar var ki, sanırım hiçbir güç onları yıkamayacak. Düşünmekten kafayı sıyırdığım bir gün, ortada duvar falan da kalmayacak. Ne tuhaf, o zaman  da benim bir karara ihtiyacım olmayacak. 

Öylesine bir yazıydı. Birkaç gündür kafam çok karışık. Zihnim de ben de biraz dağınığız. Kış mevsiminden ötürü herhalde... 
Dr. Seuss, "Bazen sorular karmaşık ve cevaplar basittir." diyor. Tam tersi olduğunu düşünüyorum. Sorular basit. Cevaplar karmaşık. Haddinden fazla hem de. 

Neyse, gününüz güzel olsun.