Benliğimi reddetmiş olmam gerekir

İnsanlar, özellikle bir şeyi sakladığını düşündüklerinde, nedense bunun özel hayatla bir ilgisi, daha doğrusu, birinin varlığı ile ilgili; olup olmadığı konusunda kesin yargılara varma konusunda mükemmeller. Sen aksini söylesen de kabul etmemeye meyilliler. 

Artık evlilik, ilişki, sevgili, birinin varlığı/yokluğu meselelerinden o kadar sıkıldım ki, bunu nasıl ifade edebilirim, bilmiyorum. Sanki öylesine biriyle evlenebilirmişim gibi, sanki bana gelen tekliflere atlıyormuşum gibi, sanki biriyle ilgili aşk acısı çekiyormuşum gibi, sanki evlenmek istiyormuşum gibi, sanki erkek meraklısıymışım gibi düşünmeleri bana çok garip geliyor. Çok basit bir şekilde açıklıyorum oysaki ama inanmak istemiyorlar. 

Hayatımda daha önemli gerçekler varken, birinin; varlığı/yokluğu, tanımak/tanımamak, konuşmak/konuşmamak, ilgilenmek/ilgilenmemek, dikkatini çekmek/dikkatini çekmemek ve daha bir sürü şey gibi durumlarla uğraşabileceğimi nasıl düşünürler bilmiyorum. Hayatımda daha önemli gerçekler olmasaydı bile, benim kafa yapımın "öylesine" bir ilişkiye uyumlu olduğunu sanmıyorum. Ben, "öylesine" bir mesaja kapılıp gidebilecek, "öylesine" bir bakışmaya tav olabilecek, "öylesine" bir insana hayatımı adayabilecek bir insan değilim, olmadım hiç. Bu övünülecek bir şey midir, bilemem ama bu benim gerçeğim. Ben sıradan bir insan olsam da asla basit bir insan olmadım. Bu yapıya sahipken de, karşı tarafın, yalnızca çıkarları doğrultusunda hareket ettiğini görebildiğim için, kimseye güvenemem. Benliğimi reddetmiş olmam gerekir. :) 

Ne yazık ki bir insanın ilk cümlesinden başlayarak, en gizli niyetine kadar tahminlerde bulunabilirim - doğru/yanlış bilemem ama içimdeki parça güvenmemeyi tercih eder, şiddetle. 
İnsanlar evlenmeyi düşünmüyor musun vs diye sorduklarında ise sinirleniyorum ister istemez. Sorudan öteye geçip nedenini anlamak için ısrar ettiklerinde bu sinirim daha da artıyor. Eğer beni tanıdığınızı düşünüyorsanız bunu yapmazsınız zaten. Siz, size gelen tekliflere yanıt verip, görüşüp konuşup evlenebilirsiniz, benim ise bunu yapmamaya hakkım var. Ben hayatıma alacağım insanı uzun zamandır tanımak isterim, güvenmek ve inanmak isterim. Ve şu aşamada, birini bu kadar tanımaya ayıracak vaktim de yoktur. Bundan sonra olacağından da şüpheliyim, yalnızca kendi gerçekliğimi gerçekleştirmeye ihtiyacım var. Bu bağlamda bana, destek olduğunu zannederken aslında beni üzebilecek bir erkek arkadaşa ihtiyacım yok. Sadece her şeyin hayırlısı diyorum, o kadar. 

Bazen romantik sözler, şiirler ya da müzikler paylaştığım zaman, nedense hep birinin var olduğunu düşünmeleri de komik geliyor bana. Bu benim ruhumun bir yansıması, varlığımın "hislere ve hazlara" karşı gösterdiği doğal tepki. Ben birine his beslemiyor olabilirim ama hislerin varlığına saygı duyuyorum - şiirler ya da sözler ya da müzikler bana hiç sahip olmadığım aşkı anımsatıyor. Çünkü ben bütün sert kabuklarına rağmen, içinde hassas ve duyguları olan bir insanım. Bu hisleri taşıyabilecek bir erkeğin olduğuna  da inanmıyorum. Yine de her şeyin hayırlısı elbette.