Dokunmak yeterli değil

Sevgi nasıl olmalı? Hiç sönmeyen bir ateş hayal ediyorum. Yakan, yok eden, insanın ruhunu kavuran bir ateş. Dokunmak yeterli değil yalnızca, dokunmanın ötesinde, çok ötesinde bir his. Öyle bir sevişme olmalı ki, yok olmalı taraflar kavuran ateşle, eriyen bedenler iç içe geçmeli, gözler kapanmalı hissederek. Kalpten gelen, yok eden hislerle, ahenkle dans etmeli bedenler, geri planda hep bir müzik duyulmalı...kokun tenimde!

Kokun burnumda, kokun ellerimde, kokun zihnimde...süregelen bir yokoluşa sürüklenirken, tenimde alevler yaratıyor kokun. Sevgi nasıl olmalı? Her gözler kapandığında sığındığın, her sıkı sıkı sarıldığında tene değen o sıcaklığın, sanki dahası mümkün olsa mümkün kılmak için çırpındığın gibi olmalı... Ruhların bütünleştiği, kızgın bakarken bile içten içe sarılmak istediğin, kelimeler ok gibi vurup geçerken saklanmak istediğin, dönüp gitmek istediğinde her defasında, geri döndüğün ve sonunu göremesen bile, isteyerek yenildiğin... 

İçinden bağırıp dışından sustuğun...dokunuşların, her dokunuşun bir ömür izler bıraktığı tenlerin ateşi. Öyle bir sevişme olmalı ki, her izin her öpücüğün bir anlamı olmalı ve bir rengi... bir renk cümbüşü kalbinde, ruhunda, teninde ve bedeninde bütünleşmeli...gözlerini kapattığında kucakladığın sen olmalısın, senden öte, senin ötende ama içinde en çok da... Ruhunu ortadan ikiye ayıran bir ateşin üzerine uzanmalısın bütün varlığın ile. Bütün varlığın ve saflığın ile, tıpkı bir hediye gibi sunarak...bembeyaz rengine renkleri katmasını bekleyerek...severek, en çok severek.