Otobüs beklerken durakta bir amca vardı. Yanında ise, tekerlekli sandalyede onun oğlu olduğunu tahmin ettiğim engelli(!) bir genç. Baba bir şeyler yiyordu arada sıra gencin başını tutarak ona da yediriyordu.
Genç hiç konuşamıyor, insanların yüzüne doğrudan bakamıyor, yalnızca gökyüzüne bakıyor, kafası hep bu pozisyonda ve gözleri hep gökyüzünde.
Ağlamak geldi içimden. Dolu dolu ağlamak istedim... Gözlerimi alamadım üstlerinden, onlar için dua ettim. Babanın oğlu için verdiği çabayı gördükçe minnet duydum. Yanlarında poşetler, otobüs beklerken karnını doyuran bir baba ve tekerlekli sandalyede, bakışları hep gökyüzünde olan bir oğul...
Yol boyunca onları düşündüm. Evlerine kolay gidebildiler mi? Genç iyi mi, acaba neyi var vs. diye kafa yordum. Günümü nasıl geçirdiğim, ne yaptığım anlamsızlaştı birden.
İçimdeki acıyı hala atamıyorum...ağlamak ağlamak ağlamak istiyorum...
Böyle olmasa...böyle olmasa ne olurdu? Ellerinden öpülesi baba...çok büyük saygı duyuyorum sana. Umarım o gence hep iyi bakıyorsundur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder