Nasıl da özlemişim!

Yaklaşık bir buçuk aydır birçok şeye özlem duyuyorum. Aynı zamanda yaklaşık bir buçuk aydır da hiç durmayan bir koşturmacanın içerisindeyim. Bir şekilde devam ediyorsunuz, o güç inancınız sayesinde hep sizinle ancak bu yine de bedenen ve zihnen yorulmadığınız anlamına gelmiyor tabii ki. Hal böyle iken beni motive eden şeylere ihtiyaç duyuyorum. Somut şeylere... 

Böyle söyleyince ilk sırayı hayvan dostlarım alıyor tabii ki. Onlarlayken kendimi bile unutuyorum. 

Fakat yağmura da o kadar çok ihtiyacım vardı ki, nihayet bugün buna kavuştum. Yaklaşık yarım saat kadar olağanüstü güzellikte yağmur uğradı buralara. Dayanamadım ve bahçeye çıkıp altında dakikalarca bekledim. Saçlarım sırılsıklam olduktan sonra bile gitmedim. Mucize beni bütünüyle ıslatırken, üzerimdeki o verdiği rahatlama hissine bıraktım kendimi. Kapattım gözlerimi ve derin derin nefesler aldım uzun zaman sonra ilk kez. Yağmuru o kadar özlemişim ki, bunu yağınca daha iyi anladım. Kalbimdeki yükleri hafifletti anlık da olsa. Resmen terapi gibiydi benim için. 

Zihnimi arınırken, ilk kez pus olmadan bütün netliğiyle gördüm. Çünkü o kadar çok düşünüyor, o kadar çok detaylarda kendimi kaybediyordum ki, fark etmeden düşüncelerden oluşan bir pus yaratmışım, fark ettim. Bir yağmur insana bunları yapabilir mi diyebilirsiniz. Bana yapabiliyor. Yaz aylarını pek sevmiyorum. Belki de aşırı sıcak bir bölgede olduğum içindir ama kimin umurunda ki? Gökyüzünden kopup gelen su damlalarının altında sırılsıklam olurken, gözlerimi kapatıp derin derin nefesler alırken ve mutluluktan göğsüm kanat çırparken, kimin ne düşündüğü kimin umurunda? 
Yağmur yağdığı için o kadar sevinçliydim ki, serserinin birisi arabayla yanımdan geçip üzerime su sıçrattığında bile sinirlenmedim. Olabilir dedim, yağmur suyu sonuçta. :) Nasıl özlemişsem artık. Resmen burnumda tütüyormuş desem yeridir! Özlediğim birçok şeye böyle güzel kavuşabilsem ne güzel olurdu. Hayırlısı.