Hayatımıza dokunan, bizi deyim yerindeyse bir çukurdan çıkaran adam ölmüş bugün. Duyunca o kadar tuhaf oldum, o kadar üzüldüm ki. Adamı en son 15 sene önce gördüm belki de. Bize her geldiğinde bir poşet yiyecek getirir, harçlık verirdi. Babamın işvereniydi. Bize çok yardımı dokundu, öyle ki babam ona "baba" diyordu.
Bugün dışarıdaydım, kardeşim arayıp da haber verince çok üzüldüm. Babam çok daha kötü olmuş, hıçkıra hıçkıra ağlıyormuş. Eve geldim, hala ağlıyordu. Koca adam omuzları sarsılıyordu ağlarken, içim acıdı öyle görünce. Oturduk hep birlikte ağladık.
Sonra düşündüm, insanların hayatlarına dokunan bir adam göçüp gitmiş bu dünyadan, ona minnet borcu olanlar, onun için gözyaşı döküyor ardından, dua ediyor... Allah herkese böyle ölüm nasip etsin dedim. Ama üzüldük öyle üzüldük ki. Bugün, o adam karşımıza çıkmamış olsaydı belki böyle olmayacaktık. Allah razı olsun senden Gürbüz amca.
Babamın ağlayışı aklımdan hiç silinmeyecek sanırım. Ah ne desem ki...
Rabbim rahmet eylesin....
Ve Rabbim onun gibi hayırsever birisi olabilmeyi nasip etsin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder