Olması Gerekenler

Aile olarak toplumda nasıl bir izlenim oluşturuyoruz, genel olarak nasıl bir tablo çiziyoruz bilmiyorum ama, bu konuda gerçekten de ciddi endişelere sahibim. Örneğin çok sevdiğiniz babanız hasta ise, doğal olarak onun iyi olması için elinizden geleni yapmanız gerekir. Hatta bu uğurda bir noktada kendinizi bile unutmalısınız. Olması gereken budur. Ancak maalesef ki bunu bir angarya olarak gören gençlere denk geliyorum bazen. 

Özellikle hastane ortamlarında bu manzaralarla daha sık karşılaşıyorum. Hele bir keresinde, hiç ama hiç unutamıyorum, hastane bahçesinde istediği olmuyor diye annesine bağıran bir genci hatırlıyorum. Annesi istediğini yapamadığı için tehditler savuran bir genç. Böylesi bir gence ne söylenir? Ne denilebilir? İçim üzülüyor desem yeridir. O annenin mahcup dolu etrafa bakışını, genci sakinleştirmek için kıvranışını düşündükçe öfkeleniyorum. Varlığınızın sebebi olan anne ve babanıza karşı nasıl böyle olabilirsiniz? Hiçbir şekilde anlam veremiyorum.

Bazen doktorlardan övgü dolu tepkiler alıyorum. 

"Kızın arkanda olduğu sürece sırtın yere gelmez ...Bey." 

"Helal olsun sana, her şeye çok dikkat ediyorsun, notları ne güzel tutmuşsun aferin." Gibi cümleler... 

Başka çarem olabilir mi ki sanki? Eğer sağlıkları iyi değilse, siz de iyi olabilir misiniz? Olamazsınız. Bazen kendi sağlığınız yerinde olmasa bile, her şey yolundaymış gibi devam etmek zorundasınız. Bunu yapmak zorundasınız. Hayatta önceliğiniz her zaman aileniz olmalı. Tabii ki kendinizi bir kenara bırakarak söylüyorum bunu. Başka insanlar olmamalı önceliğiniz... ailenizden önce gelmemeli. 

Uyurken nefeslerini dinleyip şükretmelisiniz bu hayatta. Horlamalarından dolayı rahatsız olmak yerine, horladıkları ve siz de bunu işitebildiğiniz için şükretmelisiniz. Ama siz...neyse. Sağlık diliyorum ailenize.