Ömürden bir sene daha gitti geçtiğimiz günlerde. Bir eylülü daha geride bırakıyorum yavaş yavaş. Bazen yaşamak mı anlamlı ölmek mi bilmiyorum ama ruhumun çok yorulduğunu hissediyorum. İnsan haliyle yeni bir yaşa adım atarken her şeyi düşünüyor, düşünceler iğne gibi batıyor adeta insanın beynine.
Farklı bir insan olabilmeyi isterdim, böyle olmamayı ve de böyle hissetmemeyi isterdim. İnsanlara bir şeyleri anlatmaktan, anlatmaya çalışmaktan ve onların davranışlarına dikkat etmelerini beklemekten... gerçekten, öylesine yoruldum ki. Farklı bir insan olsa idim, ne olurdu?
Hayatım nereye gidiyor, ne yapacağım bilmiyorum... ama ruhum, yolun ortasında öylece oturmuş bekliyor... kararsız ve yorgun. Kalbim hep panik halinde, kırılganlığım haddinden fazla. İnsan yaş aldıkça bunları daha da törpüleyebilir belki ama ben daha da hassas oluyorum. Bilmiyorum... galiba hiçbir şey bilmiyorum. Bildiğim tek şey bir 13 Eylül daha geride kalırken, ruhumun daha çok acı çektiği. Seneler neler getirir ya da seneler görür müyüm bilmiyorum, fakat, artık ne zihnimde ne gönlümde ne de ruhumda kaygı olsun istemiyorum. Huzur istiyorum. Ve de tüm belirsizliklere son vermek. Ve de hak etmeyen insanlara ne saygımı ne de sevgimi vermek istemiyorum. Hayat bu vefa için çok kısa ve yorucu zaten.
Kendime not: İlk kez bir doğum gününde doğum günü pastası yedim ve de mum üfledim. Ailemin varlığına, sağlığına şükürler olsun.
.jpeg)